توسعه آلومینیوم در اوایل قرن بیستم
در اوایل قرن بیستم، تولید درب و پنجره آلومینیوم اصفهان به طور گسترده تری انجام شد و این ماده وارد صنایع ساختمانی شد. یکی از اولین پروژه های بزرگ که در آن از آلومینیوم به شکل گسترده استفاده شد، ساختمان امپایر استیت (Empire State Building) در نیویورک بود که در سال ۱۹۳۱ تکمیل شد. در این پروژه، آلومینیوم به طور عمده در ساخت قاب های پنجره و جزئیات داخلی به کار رفت.
استفاده در هواپیما و تأثیر آن بر معماری
در طول جنگ جهانی اول و دوم، آلومینیوم به دلیل وزن سبک و استحکام بالای خود به ماده اصلی در ساخت هواپیما تبدیل شد. این تجربه ها باعث شد تا معماران به استفاده از درب و پنجره آلومینیوم اصفهان در پروژه های ساختمانی نیز ترغیب شوند. پس از جنگ جهانی دوم، تکنیک های تولید انبوه آلومینیوم توسعه یافت و هزینه این ماده کاهش یافت، که این امر به گسترش استفاده از آن در معماری کمک کرد.
انقلاب آلومینیوم در معماری مدرن
دهه ۱۹۵۰ را می‌توان نقطه عطفی در استفاده از آلومینیوم در معماری دانست. در این دوره، سازه های بلند مرتبه و آسمان خراش‌ها به عنوان نماد های مدرنیته و پیشرفت شناخته شدند و آلومینیوم به ماده‌ای ایده آل برای این نوع سازه‌ها تبدیل شد.
دیوارهای پرده‌ای
یکی از مهم ترین پیشرفت‌های معماری در این دوره، درب و پنجره آلومینیوم اصفهان معرفی دیوارهای پرده‌ای (Curtain Walls) بود. این دیوارها از قاب‌های آلومینیومی و شیشه تشکیل شده بودند و به ساختمان‌ها ظاهری سبک و مدرن می بخشیدند. نمونه ای برجسته از این نوع ساختار، ساختمان لورنس در شیکاگو است که در سال ۱۹۵۲ تکمیل شد.
آلومینیوم در معماری پایدار
با افزایش آگاهی نسبت به مسائل زیست محیطی در دهه های اخیر، آلومینیوم به دلیل قابلیت بازیافت صد درصدی، به ماده ای مهم در معماری پایدار تبدیل شده است. استفاده از آلومینیوم بازیافتی به کاهش مصرف انرژی و منابع طبیعی کمک می‌کند. در پروژه های معماری سبز، از آلومینیوم در ساخت پنل‌های خورشیدی، قاب‌های عایق بندی شده و سیستم‌های تهویه استفاده می شود.